Archief

Renee Riebeek creëert films en performances in de openbare ruimte, waarin het absurde en het alledaagse elkaar ontmoeten.

Haar inspiratie komt voort uit verbazing over alledaagse dingen en personen die zij tegenkomt op straat. Zoals norse zakenmannen, doorgezakte campingstoelen, felgekleurde joggers, paradoxale reclameborden of mensen die verdacht veel op hun honden lijken. Geïnspireerd door deze straatbeelden verkent ze de verwarrende en tegenstrijdige realiteit van de menselijke ervaring. Gewone situaties en objecten worden in haar werk omgevormd tot iets vervreemdends.

In Riebeek’s When Swallows Fly High (2024) speelt een vermoeide zakenman de hoofdrol. In dit videowerk sjokt de zakenman langs een verlaten spoorlijn, gebukt onder zijn zwaar uitziende koffer. Tijdens Kunstkracht wordt het hoofdkarakter uit dit videowerk tot leven gebracht in de vorm van een performance.

Op 21 september sloegen vijf locaties op de NYMA hun handen ineen voor het event Kunstkracht. Van 19:30 tot 23:00 uur beleefde je op iedere locatie een uniek programma: van muziek op het dak bij Expo Bart tot een preview van Theatergroep Greppel bij Oersoep. Een avond vol kunst, muziek, film en theater. RUIS droeg bij met een performance door kunstenaar Renee Riebeek.

Inklappen ⭡

Terwijl onze deuren gesloten zijn hebben we niet stilgezeten! Achter de schermen werken we hard aan een nieuwe identiteit en artistiek programma voor RUIS. Ondertussen werkten we aan de realisatie en begeleiding van twee kunstwerken in de publieke ruimte van de binnenstad van Nijmegen. Voor deze kunstopdracht nodigde RUIS kunstenaars Nazif Lopulissa en Kyra Nijskens uit.

Nazif Lopulissa (1991, Tiel NL) maakt schilderijen en sculpturen waarin hij persoonlijke verhalen en verschillende schildertradities samenbrengt. Hij gebruikt technieken en materialen uit autobiografische contexten om over culturele grenzen heen te communiceren.

Kyra Nijskens (1997, Meersen NL) maakt ​​levendige kunstwerken die balanceren tussen schilderkunstige processen en een conceptuele analyse van de schilderkunst. Ze onderzoekt de wisselwerking tussen traditionele technieken en de ongecontroleerde beeldmachine van onze tijd – het digitale.

RUIS vroeg deze kunstenaars een voorstel te doen waarin cultuur en natuur elkaar ontmoeten en een kunstwerk te maken dat iets zegt over de winkelpanden die achter de muur en raampartij schuilen. Op zaterdag 14 september onthullen en vieren we de plaatsing van deze twee nieuwe kunstwerken tijden de Nationale Monumentendag.

Wees zeer welkom om de kunstwerken en de kunstenaars te ontmoeten.  

Inklappen ⭡

Dear visitor,

We hebben nieuws.
Na 31 tentoonstellingen, uiteenlopende randprogramma’s, met meer dan 60 kunstenaars te hebben gewerkt en duizenden bezoekers te hebben ontvangen, verlaat RUIS per 1 oktober de Hertogstraat en stoppen we met het huidige RUIS.

Vijf jaar lang diende deze plek als ons thuis. We trapten af met de tentoonstelling ‘How to become Spider-Man’ met het werk van Niko Riedinger en Peer Vink: zwart-gele prints behangen muren, een sculptuur van witte, glanzende tegels op een warsteiner krat en een rondrijdende cowboylaars. Meer dan 300 bezoekers kwamen die avond kijken wat die nieuwe tentoonstellingsruimte nu eigenlijk was.

We organiseerden performance-avonden, korte filmavonden, boekpresentaties, maar bovenal tentoonstellingen. Waarvoor de muren van RUIS tientallen keren van een nieuwe laag witte verf werden voorzien nadat kunstenaars ze met de mooiste kunstwerken onder handen hadden genomen. Zoals de prachtige muurschilderingen van Simone Albers, houtskool patronen van Nina van de Ven of de blauw geairbrushte wolken van Koos de Vries op ons plafond.

We stelden workshops samen voor ouderen die zich gedurende die workshops meermaals afvroegen waar ze in godsnaam waren beland, maar altijd met een glimlach onze tentoonstellingsruimte verlieten.

Én we overleefden Covid, nadat studenten bij de opening van tentoonstelling +1 van Willem de Haan mailtjes ontvingen met het nieuws dat de kunstacademies per direct gesloten zouden zijn. Een dag na de opening moest ook RUIS voor lange tijd haar deuren sluiten voor bezoekers. We hebben ons even verloren gevoeld, ons aangepast en zijn weer opgekrabbeld.

It was a hell of a ride, én het vloog voorbij.

Om die reden organiseren we in het laatste weekend van september een groot afscheidsweekend waar we veel van de 60+ kunstenaars waar we de afgelopen jaren mee werkten samenbrengen in de vorm van een salon, én een kunstveiling om onze bezoekers en partners de mogelijkheid te geven een souvenir van deze bijzondere vijf jaar mee naar huis te nemen.

Een jaar lang zullen we ons terugtrekken om stil te staan bij de afgelopen vijf jaar RUIS, we verstevigen de organisatie met Janneke Korsten die voortaan als Zakelijk Leider bij RUIS betrokken zal zijn, en herzien de visie en programmalijn van het nieuwe RUIS. Want: het plan is om eind 2024 onze deuren te openen aan het voormalig Honig terrein waar we terugkomen met een experimenteel programma zoals je van RUIS gewend bent, maar dan wel in een nieuwe jas.

-XXX- team RUIS

Inklappen ⭡

In de week van de performancekunst stelt RUIS haar deuren open voor performance platform POPOP, die in het kader van dit programma een groep jonge kunstenaars en schrijvers uitnodigde om binnen de muren van RUIS met performance te experimenteren.

Please don’t miss us this time is een evenement waarvoor Max van Loon, Mees, Ettie Edens, Mel Kikkert, Martine van Lubeek en Ingmar de Wijk – een groep recent afgestudeerde schrijvers en kunstenaars – , samen een sporadisch collectief vormen. Dit evenement is een voortborduursel op een evenement dat zij eind 2021 organiseerden onder de noemer ‘all the performances you’ve missed’. Gedurende een werkperiode onderzochten de makers de relatie tussen publiek en kunstenaars tijdens de corona pandemie. Hoe perform je zonder publiek? En hoe laat je publiek toe wanneer dat weer mogelijk is? Nu die tijd ver achter dit sporadisch collectief ligt, willen zij nog een keer de samenwerking aan gaan en onderzoeken hoe zij zich vandaag de dag  tot elkaar en publiek verhouden, zonder restricties of regels.

Naast de samenwerking met het publiek is dus ook de samenwerking met elkaar belangrijk tijdens dit evenement. Door een week lang tijd met elkaar door te brengen in de kunstruimte van RUIS hopen ze dit in een vorm te kunnen gieten. Samen zullen ze collectieve werken creëren, met als uitgangspunt hun individuele performance praktijk. Dit alles zal te ervaren zijn tijdens een driedaags evenement: please don’t miss us this time!

——–

POPOP art is een onderzoeksplatform dat zich richt op de ontwikkeling van performancekunst. POPOP gelooft dat door kruisbestuiving en samenwerking met verschillende disciplines, performancekunst nieuwe wegen kan inslaan en een breder publiek kan bedienen, verrassen en boeien. Om makers de kans te geven zich verder te ontwikkelen, is POPOP voortdurend op zoek naar interessante samenwerkingspartners en bijzondere plekken.

POPOP heeft Max van Loon uitgenodigd als curator van de week bij RUIS om diens bijzondere talent theatrale performances te maken. In 2021 leerde POPOP die kennen tijdens de Coronacrisis. POPOP nodigde een groep diverse kunstenaars, waaronder Max, uit te experimenteren met performancekunst. Max viel op door diens creatieve vrijheid en groot gevoel voor het maken van betekenisvolle kostuums.

Inklappen ⭡

Hoe ervaar je kunst wanneer je zicht beperkt is, maar je andere zintuigen juist geprikkeld worden?

Kunstenaar Larissa Esvelt maakt grote installaties en sculpturen met textiel en keramiek waarbij je je continu afvraagt: zie ik dit nu goed? Vervreemdende lichaamsvormen die uit de muur lijken te kruipen, een pluk haar die uit een object van keramiek steekt of een lichaam waarvan het hoofd zich onder de grond lijkt te bevinden.

Bij RUIS kun je tijdens de kunstnacht een installatie van Esvelt bewandelen terwijl je door het dragen van een VR bril ervaart hoe het is om naar kunst te kijken met een zichtaandoening, en je je zal moeten laten leiden door je tast en geur.

Inklappen ⭡

Dit jaar vindt de 10e editie van tekenfestival The Big Draw in Nijmegen plaats! Om dat te vieren host RUIS in het eerste weekend van september de week van de tekenkunst. Dit is het jaar om naar onze vijf basiszintuigen te kijken: tast, zicht, gehoor, smaak en reuk. ‘Drawing the senses’ zal zich op verschillende plekken in de stad vertalen in diverse workshops, expo’s, educatieprogramma’s en meer.

Naast deze vijf fysieke zintuigen zijn er ook andere zintuigen die bij drawing the senses worden belicht: subtiele zintuigen, die een andere fysiologie hebben. Sommige zijn ontvankelijk voor energetische informatie uit onze omgeving, ‘extra zintuiglijke waarneming’, een innerlijk weten, ook wel het ‘zesde zintuig’ genoemd. Het kan zich manifesteren in dromen of gevoelens zoals het ‘onderbuikgevoel’.

Bij RUIS focussen we ons dit jaar op het zesde zintuig, en tekenen we naar de toekomst. Kunstenaar Lyubov Matyunina zal binnen de muren van RUIS een grot creëren – een ruimte waar onze voorouders sjamanistische handelingen uitvoerden en zich verbonden met de kracht van de natuur en hun innerlijke zelf. “Grottekenen” verwijst naar de oude kunstvorm om afbeeldingen te maken op de wanden van grotten, die onze voorouders gebruikten om hun overtuigingen, ervaringen en interacties met de wereld om hen heen uit te drukken.

Met de installatie bij RUIS nodigt de kunstenaar mensen uit om na te denken over de wijsheid en symboliek van onze voorouders en om te onderzoeken hoe hun oude gebruiken vandaag de dag nog steeds relevant en inspirerend kunnen zijn.

Wat betekent grottekening? Hoe zien grottekeningen er vandaag de dag uit? Dit zijn de vragen waar Lyubov het publiek over laat nadenken terwijl ze de grot betreden.

Inklappen ⭡

Deze zomer presenteert RUIS in samenwerking met het Haagse Tiny Art Gallery de ‘How small can you go summer expo!  Naar aanleiding van een open-call waar we onwijs veel mooie reacties op ontvingen, maakten we een selectie van kunstenaars die zowel in regio Nijmegen, als daarbuiten gevestigd zijn. Loop deze zomer langs onze kunstruimte om alle magische werken in onze etalage te bewonderen.

Deelnemende kunstenaars
HILDE ONIS – ELLEN YIU – MAFALDA COSTA – SCOTT VAN KAMPEN WIELING – SASHA ZALIVAKO
– ANA SUZANA LONESCU – LORENA VAN BUNNINGEN – HILDE ONIS &LIZA WOLTERS – MICHELE BAZZOLI – TOMMY SMITS – SASHA ZALIVAKO – PABLO  PEREZ – LILIAN ANNELOES KLASENS – ANGELUS SVEN SCHNABL – DANIEL DMYSZEWICZ- JOOP SCHROëN – EETU SIHVONEN – LISETTE KEYSER & LORENA RODE – JAN DIRK ADAMS – THOMAS VAN RIJS – ERIK VAN SCHAFTEN – RUBEN VAN DER SCHEER – Roos Rademakers – THIJS SEGERS – GIDEON VAN OOSTEN – GRETA WINDFUHR – MINA YEE – SARAH VAN RIJ – DAVID VAN DER LEEUW – ANNEMARIE WADLOW – SHANI LESEMAN – BRIGITTE LOUTER – MERIJNE SPITS – LYNN SALENTIJN – EMILY HUNT – MATAIAS ROMANO ALEMAN – ALEXANDER WEBBER & CELINE HURRKA – LORENA VAN BUNNINGEN – HARMJAN ROELES – TONNI VAN SOMMEREN – HANSJE STRUIJK – THIJS JAEGER – MILENA ANNA BOUMA – TREES HEIL – GEGEE AYURZANA – ARIANE TOUSSAINT – KIM VAN DIJK – JUDITH REIJNDERS – THIJS JAEGER – NADIE BORGGREVE – VEERLE MELIS – TIJN GERARDS – SUSANA MULAS LASTRA – CHANTAL VAN LIESHOUT – MEREL ZONNEVELD

Inklappen ⭡

Op vrijdagmorgen 18 november 1994 spoelde er vier potvissen aan bij in het Belgische dorpje Oostduinkerke. Vermoedelijk leefden de potvissen toen nog. Niet veel later in de nacht van 18 op 19 november werd kunstenaar Hans-Hannah geboren, de potvissen overleefden het niet. Als opgroeiend kind had zij altijd een bijzondere band met deze wezens. Daardoor vraagt ze zich vandaag de dag vaak af: zou het kunnen dat ik ben gereïncarneerd van een potvis?

Walvissen zijn magische wezens die in een mysterieuze diepe zee wonen. Ze onderhouden complexe intieme relaties met alle soorten metgezellen, van soortgenoten tot plankton. Als ze een natuurlijke dood sterven nemen ze een grote hoeveelheid CO2 mee naar de bodem en starten een golf van nieuw leven. Wat kunnen we leren van deze mysterieuze dieren, die in de duistere diepte van de oceaan leven?

Hans-Hannah maakt performatieve installaties die ze beschouwt als tijdelijke levende organismen, die continu in ontwikkeling zijn. Het zijn werken die een symbiose aangaan en in directe verbinding staan met haar omgevingen. Om het concept van levende organismen beter te begrijpen duikt de kunstenaar in het mysterie van het onbekende, grote ecosystemen die als theatervoorstellingen om ons heen bewegen, maar voelen alsof ze ver verwijderd zijn van ons bestaan.

De afgelopen maanden ontvouwde zich een nieuwe onderzoekvraag die momenteel centraal staat in Hans-Hannah’s kunstpraktijk. Daarbij fungeert de potvis als startpunt, als middel om gericht artistiek onderzoek te doen naar onbekende werelden, narratieve te ontwikkelen en nieuwe kunstwerken te maken. In hoeverre kan die mystieke, diepe zee ons leren hoe we een nomadische, dromende community kunnen worden? Waarin wij mensen als water lichamen zorgen voor het (voort)bestaan van de aarde?

Gedurende een verkenningstocht met bovenstaande vraag in haar achterhoofd, wil Hans-Hannah meer verbinding te weeg brengen met het water dat zich om ons heen en in ons bevindt. Want: het hele leven is ervan afhankelijk. Het wordt een langdurig onderzoek dat zich ontpopt als een imaginaire reis door de diepte van de zee naar de diepte van de aarde. Waarvan ruimte vullende installaties, performances in de publieke ruimte, tot verhalen in de verbeelding het resultaat zullen zijn.

Bij RUIS toont Hans-Hannah een site-specific installatie met nieuwe werken die net als het onderzoek continue in ontwikkeling en wording zijn.

Wees zeer welkom bij de opening van deze tentoonstelling op 25 juni van 20:00 tot 23:00 waar drie performers ons zullen begeleiden gedurende deze reis. Hans-Hannah’s werk is vervolgens tot en met 24 juni te zien. Op donderdag, vrijdag en zaterdagen tussen 12:00 en 17:00.

Inklappen ⭡

Kunstenaar Kyra Nijskens is gefascineerd door de mystiek omtrent vlinders. De vlinder staat bekend als een gedaanteverwisselaar die door verschillende perioden en culturen heen beweegt en vele symbolische betekenissen kent. De betekenis van vlinders is geassocieerd met magie en het idee dat de vlinder tussen twee werelden in zweeft. Ze worden vaak afgebeeld binnen spirituele communities en groepen over de hele wereld. Bijvoorbeeld op sarcofagen in het oude Egypte als symbool voor de reis naar het hiernamaals, of als de Griekse godin van de ziel ‘Psyche’, wat zowel vlinder als ziel betekenis. De patronen, kleuren en vormen op de vleugels van vlinders worden toegeschreven aan een soort magische kracht. Zoals in de Braziliaanse jungle waar Caligo-vlinders aan de gevel van woningen worden gespijkerd, zodat de nep-ogen op hun vleugels de bewoners beschermen tegen het kwaad.

Nijskens heeft zich de afgelopen maanden verdiept in vlinders en hun cultuurhistorische context, zeggingskracht en symbolisme. Ze is geïnteresseerd in de vele lagen die vlinders hebben. Zoals de context waarin vlinders worden geplaatst in de cultuurhistorie, de kleuren en patronen die vanuit schilderkunstig perspectief interessant zijn, imitatie- en overlevingsstrategieën, de toepassingen van vlinders binnen decoratie en hun hedendaagse populariteit in fashion en pop.

Met een ruimte vullende installatie waarin fluorescerende vlinders centraal staan transformeerde Nijskens de white cube tentoonstellingsruimte van RUIS tot een betoverde biotoop die de grenzen tussen het natuurlijke en het bovennatuurlijke vervaagt.

Via een gevleugelde poort, die je voor een moment van vleugels voorziet, betreed je deze biotoop. Zwarte glinsterende zandheuvels bedekken de vloer en beschilderde vlinders lijken door de ruimte te vliegen. De vlindervleugel-poort verwijst naar de transformatie van een rups naar een vlinder, en symboliseert het losbreken van beperkende structuren en hiërarchieën. Haar aan de tentoonstelling gelijknamige gedicht ‘Becoming Butterfly’ beschrijft dit proces van metamorfose en het aannemen van een nieuwe, zelfgekozen identiteit.

Inklappen ⭡

Kunstenaar Frida Berntsen is geïnteresseerd in hoe ambacht en traditie vandaag de dag van betekenis kunnen zijn. Tijd is een terugkerend thema in haar werk, zo legt ze bijvoorbeeld momenten vast in textiel die veranderlijk en vergankelijk zijn. Zoals het zichtbaar worden van het verstrijken van de tijd door inkt op een doek die met de tijd verbleekt door de zon.

In de zomer van 2022 studeerde Berntsen af aan de opleiding BEAR van ArtEZ in Arnhem met het project ‘Blueprint of matter, blueprint of mind’ : een serie kunstwerken bestaande uit cyanotypes op oude tafelkleden. Cyanotype is een fotografisch proces, waarbij negatieven en voorwerpen hun schaduw achterlaten in door met chemicaliën geprepareerd materiaal wanneer ze een tijd in zonlicht staan. Zo liet de zon een lange schaduw van serviesgoed achter op oude tafelkleden die ze dekte op de parkeerplaats van haar ouders. De momenten en herinneringen aan tafel zijn vereeuwigd in beeld.

Vanuit de afbeeldingen die ze maakte, ontstond de gedachte de eettafelvoorstelling op het stuk stof in een dagelijks gebruiksvoorwerp vast te leggen. Ze liet het weven in een authentiek damast. In deze tafelkleden komt de oudste vorm van fotografie samen met hypermoderne technologie van wevende machines. Hierdoor zijn de kunstwerken dubbelzijdig geworden, wasbaar en dus bruikbaar. Zodat je de print van een gedekte tafel niet enkel aan de muur zou kunnen hangen, maar ook een object is dat terug keert naar het dagelijks gebruik.

Naast dat Berntsen veel op de parkeerplaats te vinden was, bombardeerde ze ook de achtertuin van haar ouders als tijdelijk atelier. Daar maakte ze een reeks ecoprints: prints op flinterdunne zijde waarin planten hun afdruk achtergelaten. Bij die ecoprints zie je eerst voornamelijk vlekken in blauw, groen en bruin; maar naarmate je langer kijkt ga je steeds meer herkenbare vormen zien. Zo legde ze ‘de blauwe druifjes voor het huisdierenkerkhof’ vast, maar ook het ‘buurmans verdriet’ en de ‘potzolgrond’. In het abstracte landschap dat hierdoor is ontstaan, komt het object van beschouwing langzaam tevoorschijn. De stukken tuin die de kunstenaar heeft vastgelegd geven zich langzaamaan steeds meer prijs. Zijde refereert voor Berntsen naar een gedachte, omdat het de kwaliteit heeft dat het zo dun is dat het er bijna niet is.

Bij RUIS toont Berntsen nieuwe textielwerken waarmee ze op experimentele wijze test hoe in deze series binnen en buiten samen kunnen komen.

Inklappen ⭡

Inklappen ⭡

Mensen verzamelen hun hele leven. We koppelen herinneringen aan objecten die we koesteren en ons leven lang bewaren, maar hoe vertellen objecten die verhalen? Joëlle Jochems onderzoekt de oneindigheid en eindigheid van deze objecten. Welk effect hebben de tijd en herinneringen als je deze uit de context haalt en verheft? Verliezen deze objecten hun bezieling of draagt een object zijn geschiedenis voor altijd met zich mee en kunnen we dagelijkse objecten verheffen tot een relikwie? Door het maken van intuïtieve keuzes en geleid door haar fascinaties speelt Jöelle met de associatie en herkenning van de kijker.

In 2022 studeerde Jöelle af van BEAR Fine Art aan ArtEZ Arnhem. Haar afstudeerwerk is een object geworden dat ze in de tentoonstellingsruimte van RUIS metaforisch heeft ontleed. Door haar werk in stukken te zagen werkt ze aan het archiveren van haar eigen herinneringen die ze laat evolueren tot een nieuw werk. Haar mystieke en religieuze fascinaties creëren een plek voor het herdenken van iets uit verleden, het te koesteren en te vereren. Remains of a reliquery is als een tijdmachine waarin het lijkt alsof je iemand anders haar geschiedenis binnenkomt.

Je wordt uitgenodigd om deel uit te maken van Jöelle’s nieuwe installatie. Brand een kaars waardoor haar archief van herinneringen samensmelt met jouw eigen associaties en herinneringen die vereeuwigd worden in het druipende kaarsvet.

Inklappen ⭡

Van 8 september tot en met 8 oktober laten de muren van RUIS zich in het kader van The Big Draw Festival vullen met tekenkunst van WONNE. 

WONNE maakt installaties met uiteenlopende materialen en technieken. In de laatste jaren heeft hij zich verdiept in het werken met keramiek en epoxyhars. Daarnaast tekent en schildert hij op vaste basis, zo ook bij RUIS. More info soon!

Inklappen ⭡

Afgelopen zomer maakt kunstenaar Chantal van Lieshout een fietstocht door Nederland. Telkens naar een kunstinstelling in een andere stad met een nieuw samenwerkingspartner; kunstenaars, of collectieven uit die steden.

Onderweg zocht Van Lieshout verbinding met de omgeving en inspirerende dingen als grassprietjes, muggen en kersenbomen. De aftrap begon bij Platform P-OST, Arnhem in samenwerking met Joke Beltman, vervolgens fietste Van Lieshout naar Casco, Utrecht om daar de hele week samen met het Travelling Farm Museum naar een workshop toe te werken.

Via Nieuw en Meer in Amsterdam waar ze een expositie maakte en Nest in Den Haag, waar van Lieshout samen met kunstenaar Valentina Gal werkte, vervolgde de reis naar Showroom Mama in Rotterdam, waar verscheidene tekenaars hun krachten bundelen om tot slot te eindigen bij RUIS in Nijmegen met een solotentoonstelling waarin de hele reis wordt samengevat.

De Kunstfietstocht staat in het teken van verbinding en het idee is ontstaan in de lock-down periode, die we tijdens dit zonnige festivalseizoen alweer haast zijn vergeten. Maar gelukkig gaat de kunst weer door en ondertussen fladderen muggen vrolijk boven grasveldjes bij kersenbomen.

Inklappen ⭡

Deze zomer sluit RUIS haar deuren voor bezoekers, maar in onze etalage is het prachtige werk ‘De tuin’ van Mario Sergio Álvarez te zien!

DE TUIN
Installatie, 2021.

‘De tuin’ is een installatie van 27 stukken hout met olieverf. Deze stukken hout komen uit 3 keukens die Mario demonteerde in de periode net na zijn aankomst in Nederland, tijdens zijn eerste baan die ik hier als immigrant vond. Deze periode staat voor het begin van zijn integratieproces in Nederland, dat wat chaotisch en onzeker aanvoelde. Een periode van aanpassing aan een nieuw systeem en cultuur, waarbij hij soms de kunst moest opgeven om te overleven.

Hij besloot de 27 stukken hout, bestemd voor de prullenbak, te bewaren als metafoor voor zijn aanpassing aan een nieuwe context, een nieuw thuis. De planten die op deze houten panelen zijn geschilderd komen uit officiële catalogi van de Nederlandse overheid op exotische planten. Deze catalogi onderscheiden planten uit andere landen in verschillende categorieën: planten die overleven in het Nederlandse milieu, planten die in Nederland illegaal zijn omdat ze geen natuurlijke vijanden hebben en daarmee het ecosysteem bedreigen, en tenslotte legale planten die niet invasief zijn. Tijdens deze periode vroeg hij zichzelf constant af: wat voor plant ga ik worden?
​
Wanneer alle 27 stukken bij elkaar worden gezet, vormen ze een exotische tuin waarin de verschillende categorieën van de planten moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. In deze chaos van categorieën vindt Alvarez eigen categorie, een metafoor voor zijn nieuwe identiteit.

De installatie ‘De tuin’ is tot midden augustus te zien in onze etalage.

Inklappen ⭡

EN

Deep green shadows under an overgrown car. Browns of the soil. A splash of bright orange from a flamboyant tree: these are the hues of the vegetation in Lou Cocody-Valentino’s birthplace. Shades that are reflected in her tactile installations, made of fabrics and paper mache sculptures.

These fabrics all carry their own past – their flaws, their opacity, fluidity, softness – which creates a feeling of intimacy between the artist and her materials. Each textile tells a story, from abstract references to a landscape stored in her memory and printed on a curtain from her Brussels apartment, to a family portrait printed on a pillowcase from her childhood. Each sculpture is made as an anchor, connecting the fluid textile works and giving them a place to rest. Lou aims to find harmony amongst forgotten materials, by using various techniques, such as natural dyeing, screenprinting, sewing or braiding. Her work aims to be a poetic archipelago, a porous place where each artwork responds to the next.

Born on the Caribbean island of Martinique, Lou infuses her work with memories of her childhood as an islander, with landscapes and people who shaped her. She plays on the fragmentation of self she experiences, by creating compositions which become their own pieces of landscape. A personal geography.

Within the walls of RUIS, Cocody-Valentino made a site-specific installation as part of the ModeMonster festival consisting of fabric with sewed fragments or digitally printed pictures in which you can recognize the artist’s own analog photographs taken on her latest travel to her native soil, Martinique.

___________________________________________________________

Lou Cocody-Valentino is a visual artist, graduated in 2021 from a Printmaking MA at La Cambre (BE). Born in 1994, she grew up in Martinique, before moving to Paris, then Brussels where she currently lives and works. 

Her process involves printing, painting, creating textile compositions and installations. Her creations stem from a reflection on color, composition, layering and translucency. Having first studied classical printing techniques – focusing mostly on etching – Lou now experiments with recycled materials outside of the traditional realm, sculpting with recycled paper, printing shapes on fabrics, painting on wood panels or weaving upcycled yarns.

NL

Diepgroene schaduwen onder een overwoekerde auto. Bruintinten van aarde op de grond. Een scheutje fel oranje van een flamboyante boom: dit zijn de kleurtonen van de vegetatie in de geboorteplaats van Lou Cocody-Valentino. Kleuren die worden weerspiegeld in haar tactiele installaties gemaakt van stoffen en sculpturen van papier-maché.

De stoffen waar Lou mee werkt dragen hun eigen verleden – hun gebreken, hun ondoorzichtigheid, vloeibaarheid, zachtheid – het creëert een gevoel van intimiteit tussen de kunstenaar en haar materialen. Elk door haar bewerkt textiel vertelt een eigen verhaal, zo verwijst ze op abstracte wijze naar een landschap dat in haar geheugen is gegrift door deze op een gordijn van haar Brusselse appartement af te drukken, of print ze een familieportret op een kussensloop uit haar kindertijd. Elke sculptuur is gemaakt als een anker, verbindt de textielwerken en geeft ze een plek om te rusten.

Lou zoekt een harmonie in haar werk door de vergeten materialen die ze gebruikt, te bewerken met verschillende technieken. Zoals natuurlijk verven, zeefdrukken, naaien of vlechten. Haar werk wil een poëtische archipel zijn, een poreuze plek waar elk kunstwerk reageert op het volgende.

Geboren op het Caribische eiland Martinique, is haar kunstpraktijk doordrenkt met herinneringen aan haar jeugd als eilandbewoner, met landschappen en mensen die haar hebben gevormd. Ze speelt met de fragmentatie die ze ervaart in het vormen van haar identiteit, door composities te creëren die hun eigen stukjes landschap worden: een persoonlijke geografie.

Binnen de muren van RUIS maakte Cocody-Valentino een site-specific installatie als onderdeel van het ModeMonster festival. De installatie bestaat uit stof met genaaide fragmenten of digitaal geprinte foto’s waarin je door de kunstenaar gemaakte analoge foto’s kunt herkennen, genomen op haar laatste reis naar haar geboortegrond, Martinique.

___________________________________________________________

Lou Cocody-Valentino is beeldend kunstenaar. Ze werd geboren in 1994 en groeide op in Martinique, voordat ze naar Parijs verhuisde en vervolgens naar Brussel waar ze vandaag de dag nog altijd woont en werkt. In 2021 studeerde ze af aan de Master Printmaking aan La Cambre (BE).

Haar kunstpraktijk omvat printen, schilderen, het maken van textiel composities en installaties. Haar creaties komen voort uit een reflectie op kleur, compositie, gelaagdheid en translucentie. Na eerst klassieke druktechnieken te hebben gestudeerd – vooral gericht op etsen – experimenteert Lou nu met gerecyclede materialen buiten de traditionele ambachten. Zoals beeldhouwen met gerecycled papier, vormen printen op stoffen, schilderen op houten panelen of weven met upcycled garen.

Inklappen ⭡

Het is het perfecte voorbeeld van een typisch Caribisch eiland: Aruba. Zon, zee en uitgestrekte witte zandstranden. De tijd vertraagt hier tot een loom tempo terwijl je nipt aan een tropische cocktail of relaxed dobbert op een knalgekleurd luchtbed in de zee. Terwijl de beukende golven van het turquoise water op de achtergrond een rustgevende soundtrack creëren. Enkel de papegaaivissen die je tijdens het snorkelen tegenkomt hebben op dit eiland haast. De kleurrijke gevels van de arubaanse huisjes versterken de gemoedelijke ambiance. Beleef hoe het is om op een quad door de duinen te sjezen, voel het zout op je huid en de wind door je haren. 

Kunstenaar Aydee Derix werd in 2000 in Duitsland geboren, maar groeide op op het tropische eiland Aruba. Van jongs af aan zag ze van dichtbij wat zowel de positieve als negatieve impact van toerisme was op haar thuisgrond. Ze was pas twee maanden zeventien toen ze naar Nederland verhuisde om aan de opleiding BEAR (Base for Experiment, Art and Research) van ArtEZ in Arnhem te studeren. Sinds haar afstuderen speelt ze met het idee om een bestaand “paradijs op aarde” te maken. Een paradijs waarin de plek waar ze opgroeide en de plek waar ze momenteel woont samenkomen. Ze duikt daarvoor in thema’s als toerisme en de kapitalistische eigenschappen ervan, de hoge prestatie cultuur, identiteit en de hypocrisie van mensen, zoals ten aanzien van dierenwelzijn. Terwijl ze deze problematieken leent om kunstwerken over te maken laat ze ook zien hoe betoverend deze vervreemdende en absurde wereld is, en hoopt ze mensen op een onschuldige manier een ander perspectief te bieden. Dit uit zich in uiteenlopende media, zoals interactieve installaties, schilderijen, videobeelden, performances en sculpturen.

Met veel humor en absurdisme geeft Derix binnen de muren van RUIS op een luchtige wijze betekenis aan de dagelijkse sleur in Nederland én op Aurba: haar thuis, maar ook een toeristische vakantiebestemming. Een plek waar je tot rust komt en betoverd wordt door de prachtige natuur, maar ook de plek waar koraalriffen kapotgaan door de vele cruiseschips die zich aan de kust ten anker leggen en haar favoriete strand onlangs nog plek moest maken voor nieuwe condo’s met uitzicht op zee.

Inklappen ⭡

Toen het land op slot ging en musea, winkels en café’s hun deuren moesten sluiten, werd dwalen door verlaten straten de nieuwe hobby van Dante van Elburg. Gedurende zijn wandelingen viel het hem op dat horecaondernemers, al dan niet bewust, de meest bizarre sculpturen hadden gebouwd van zitmeubilair dat al lang niet meer in gebruik was geweest. Turend door ramen zag hij torens van stoelen, pilaren van gestapelde barkrukken en parasolstandaarden die zonder parasol ook een sculptuur zouden kunnen zijn.

Op het gebied van kunst maken heeft Dante van Elburg een onbeslisbare attitude. Wanneer hij een werk wil maken, probeert hij zichzelf in een staat van het niet-weten te brengen en zich over te geven aan de absurditeiten van het bestaan. Zoals een horecaondernemer die door het opstapelen van zijn stoelen per ongeluk een heel goed kunstwerk maakt.

Hoe zo’n kunstwerk tot stand komt verschilt. Soms komt het voort uit alledaagse prikkels en momenten, soms door gewoon maar te beginnen. Dat beginnen is een belangrijk onderdeel in Dante’s praktijk. Vaak start hij met het natekenen van zijn omgeving en objecten in zijn studio. Als er eenmaal een begin is, reproduceert hij deze startelementen eindeloos, waardoor de vormen langzaam transformeren en onherkenbaar lijken te zijn.

Vervolgens combineert hij meerdere elementen van sculpturen, tekeningen of schilderijen om nieuwe niet-intentionele voorstellingen te maken. Door constant oude werken opnieuw te herzien en deze te implementeren in nieuwe kunstwerken, blijft zijn kunstpraktijk een doorgaand proces van constant relativeren in de zoektocht naar eindeloze en dubbelzinnige combinaties, zonder te worden tegengehouden door concrete doelen of beslissingen.

Bij RUIS toont Dante een nieuwe serie werken die hun bestaan te danken hebben aan de situaties die gedurende zijn avondwandelingen achter donkere etalages registreerde. Zoals een verwijzingen naar een barkruk met poten van twee meter en schilderijen die doen denken aan terrastegels.

Inklappen ⭡

HUSH HUSH is a windowshow with works from six Fine Art students from the HKU institute  in Utrecht. The exhibition Hush Hush is a result of an assignment in the third year of Fine Art to create an exhibition in a group.

The ‘Hush Hush’ group is a group with artists all working in different media; one of them is a sculptor, one is a painter, one works with ceramics, the other with fabric.

The group came together and decided to create their exhibition from a word. ‘Secret skin’ was a word they chose to create work upon. Everyone made a work from this starting point and afterwards they found a way to merge the works together into one exhibition. Each work showcases the students different styles and mediums they work with.

Michelle Yan
Michelle Yan explores identity + intimacy and creates playful visuals. She translates it with humorous sparks of fun often coated in pink, through the mediums textile and ceramic in an illustrative way. Different forms of identity, intimacy, communication and relationships are important themes in the work of Michelle. She finds inspiration in everyday life, stories of others and personal events. Michelle’s work functions as a reflecting mirror making use of stereotypes, misunderstandings and personal experiences.

Lena Bo
Lena Bo’s work is about the tension and the relation between two figures. They captured the men intertwined. Even though it is not completely clear what kind of entwinement Lena Bo’s painting is portraying, it is evident the viewer is interrupting their moment. In this interruption the viewer is invited to experience a force of the intensity of a moment between two people. Lena Bo’s work is a print of a big painting made on a surface of MDF wood. They used acrylic paint, charcoal, and chalk for this work.

Minhae Lee
Minhae mostly makes ceramic works with organic shapes from nature which has been her inspiration source for so long in a minimalistic way and she is trying to play with other materials combining with ceramic as well. In the meantime, she tries to portray the theme which is basically what she sees, what she feels, what she thinks, etc in her daily life to her works. She also creates photography by interpreting ordinary things which sometimes make her bored and obvious but through repeated observations she could find and capture something special in that.

Soyi Jung
Soyi was born and raised in South Korea and has an artistic background in Utrecht, Netherlands. Soyi’s works are about playfulness and imagination based on ordinary life that  surrounds her. She does paintings with mixed media and digital media works. She has been working on drawings and paintings with domestic familiar spaces and objects layered with personal stories and vibrant colors. She plays flat and illustrative images on the border of abstract and figurative images on her paintings.

Esmé de Niet
Most of Esmé’s practice and work derive from her fascination for skin, body and flesh. The human body is always present in her work and displayed in fragments or morphed into something new. The gesture in which the work is made has a roughness to it, but the subject feels fragile and personal. In Esmé’s work there is a constant balance between horror and tenderness that can make you question the familiarity of our vessels made of flesh and blood. In this series of small works she printed photos on wrinkled and broken pieces of plaster to give the image more body and context. The images are fragments of a photoshoot that “didn’t make the cut”, but are now reborn as plaster babies.

Zazi Creijghton
Zazi Creijghton works with themes of intimacy and comfort. The mediums that they use are video, performance and installation, sometimes it’s a combination of these and other times it’s just one of them, the work itself mostly decides what it needs. In making the work the proces is also important, the time they spend on making, thinking and changing the work are all part of the whole.

Inklappen ⭡

Het lijkt een alledaags, huiselijk tafereel: een stel kaarsen op een versterker. Een verwarming, een spiegel, een bewaarde bloem. En twee ‘geluidsboxen’ die bakstenen blijken te zijn. Het was een welkomstcadeau van een vriendin toen kunstenaar Zora Sel haar studentenkamer betrad. Die bakstenen dan. ‘Het is het productiefst om direct alles maar te laten zien’, stelt Zora. Dat zegt iets over de relatie tussen een exhibitionist en de voyeur: het is nutteloos om dingen te verstoppen, of weg te poetsen want mensen kijken toch wel. De situaties die Sel schildert liggen op een grensgebied tussen hele intieme, persoonlijke scenes en voor iedereen herkenbare stillevens. Want: niet transparant zijn is een hobbel die het proces van kennismaking vertraagd. Zo kan een schilderij net zo veel vertellen als een eerste ontmoeting. Het gaat haar niet om het vastleggen van intimiteit of persoonlijkheid in haar schilderijen, maar wel om het bedenken van een verhaallijn door objecten te combineren. Daar gebruikt ze de spullen voor die ze van haar dierbaren ontvangt, zoals een lamp, schaaltje, dienblad of twee bakstenen die ze kreeg als housewarminggift.

Hebben we een relatie met de spullen en objecten die we om ons heen verzamelen? Dat bevraagt ​​Zora Sel in de meest kleurrijke schilderijen. Terwijl ze één is met de dingen om haar heen, probeert ze de voortdurende en steeds veranderende structuren tussen haarzelf en deze onderwerpen te kaderen en identificeren. Haar schilderijen tonen gefragmenteerde beelden van deze dierbare objecten in composities die soms aan een realistisch stilleven doen denken, of juist onwijs zijn vervormd. Die composities ontstaan vaak vanuit een bepaalde hiërarchie. Welk object staat het dicht in je geheugen gegrift en wat staat letterlijk dichtbij in de ruimte? Wat kun je tekenen uit herinnering? De objecten die ze vaak gebruikt, zijn groter of worden herhaald op verschillende doeken. Hiermee probeert ze te laten zien hoe zij de regisseur kan zijn.

Inklappen ⭡

Voor het internationale Big Draw programma Manga & Anime Subculture met Japan en Zuid Korea is de onlangs aan de KABK, kunstacademie in Den Haag, afgestudeerde kunstenaar Juwon Lee uitgenodigd om bij RUIS een link te leggen met deze subcultuur. Gedurende een week experimenteerde Lee binnen de tentoonstellingsmuren. Juwon Lee (1992, Zuid-Korea)  focust zich rond ruimte creëren tussen de digitale en fysieke realiteit. Hoe kaderen we de online en offline wereld?

Via tekenen, video-games, 3D sculpturen  en meer probeert Juwon Lee grip te krijgen op deze vraag.

Dit programma kwam tot stand in samenwerking met Big Draw, het tekenfestival van Nijmegen.

Inklappen ⭡

Inklappen ⭡

De komende tijd schikt de tentoonstellingsruimte van RUIS zich naar het onderzoek van kunstenaar Jesse van den Berg. Gedurende twee weken experimenteert hij rondom de grenzen van de fotografie. Hoe verhoudt materiaal zich tot het thema intimiteit staat centraal binnen een voortdurende verkenning.

Jesse van den Berg (die/diens, hij/hem) (1996, NL) is een beeldend kunstenaar die onderzoek doet naar het onderwerp queerness met een focus op intimiteit. Jesse’s werk is een voortdurende verkenning van queerness om hen heen. Met intimiteit als belangrijkste focus, zoekt die naar manieren om diens visie uit te drukken met lens-based media. Jesse gebruikt het menselijk lichaam om gender en seksualiteit te onderzoeken en de kijker bewust te maken van diens denkpatronen. In het onderzoek blijft Jesse zich bewust van de aanwezigheid van de camera en hoe dit de interactie tussen het model en de maker beïnvloedt. Met name bij analoge fotografie legt Jesse niet alleen intimiteit vast, maar integreert die ook intimiteit in het hele maakproces. Met diens project creëert Jesse een ervaring van liefde, bewondering en kwetsbaarheid.

Inklappen ⭡

Inklappen ⭡

Inklappen ⭡

Een nektas, Afrikaanse maskers, Balenciaga sneakers en tatoeages. Nina van de Ven is gefascineerd door symboliek, in heden en verleden en in allerlei culturen. Haar focus ligt op symboliek als communicatiemiddel in uiteenlopende groepen en (sub)culturen. Symboliek als manier waarop religieuze, politieke, culturele en etnische minderheden zich uitdrukken ten overstaan van de mainstream of de macht. En andersom, hoe machthebbers zich manifesteren tegenover de massa of groepen in de marge. Leesbare en minder leesbare symbolen uit onder meer etnografie en popcultuur brengt zij in haar grafisch/illustratief werk samen.

Love Island is onstaan vanuit een fascinatie voor tropische datingsprogramma’s als Temptation Island en Ex on the beach. De tropische setting, het vulgaire karakter en de traditionele man-vrouwverhoudingen in deze bedrieglijke realiteit inspireerden haar tot een serie karakters en taferelen met etnografisch geïnspireerde maskers (nu als metafoor voor het verbloemen van de ware aard). Door op een vrije manier te associëren verbindt de kunstenaar deze figuren met historische verhalen, lokale gewoontes en gebruiken, en archeologische objecten.

De tentoonstelling Love Island bij RUIS Nijmegen toont het mystieke tekenwerk van Nina van de Ven, te bezichtigen: een serie houtskool tekeningen die ons kritisch bevraagt over consumentisme en identiteit, dominantie in waardensystemen en een egoïstische culturele toe-eigening.

Op 10 september start mede de 7^de editie van The Big Draw Nijmegen waarbij de hele stad word ondergedompeld met tekeningen van kunstenaars, illustratoren en striptekenaars. Dit jaar staat de relatie tussen mensen en hun leefomgeving en ecosystemen centraal.

Inklappen ⭡

Sanne exploiteert schatten uit kringloopwinkels. Ze ontrafelt zorgvuldig oude borduurmotieven en naait haar eigen ideeën er weer met de hand in. Met dit nauwgezette werk zorgt ze ervoor dat er geen structurele verschillen ontstaan, het origineel en het nieuwe lopen letterlijk in elkaar. Ze herziet de vorm en de thema’s: ondiepe landschappen komen met agressieve teksten, de vage sereniteit van een bijbelse visie verstoord door onweerlegbare obsceniteit en subtiele vanitases verbergen onsubtiele en humoristische elementen in hun compositie.

De kwaliteit van haar aanpak ligt tussen de spanning van het ouderwetse medium, van een techniek die niemand normaal meer aan de muur zou hangen. Ze draait zich om het motief dat niet passend en ontregeld lijkt te zijn. Het vernietigen van de veilige en eenvoudige wereld die borduurwerk gewoonlijk oplevert.

Inklappen ⭡

Startpagina – Rel Sell – RelSell.nl – Koop alle ORIGINELE TV-producten GRATIS VERZENDING. 30 dagen Rel Sell Geld-terug-garantie!

Opzoek naar een oplossingen voor problemen die niet echt problemen zijn? Kom dan langs bij Rel Sell, een vermomde tentoonstelling in de vorm van een tijdelijke winkel met artistieke gebruiksobjecten die huisvest binnen de muren van RUIS.

De in Nijmegen geboren kunstenaar Eef Veldkamp ontwikkelde de afgelopen maanden een aantal kunstobjecten die juist in deze huidige tijd vol maatregelen rondom het Coronavirus van toepassing lijken te zijn. Zoals een zakje Malieveld graszaad om een eenpersoons protestvlak in je eigen achtertuin te kunnen zaaien, een postkaartenset met de groetjes uit coronagebieden of de ik-spreek-gebrarentaal button. Samen met een aantal collega-kunstenaars reageert hij op de huidige crisis door het maken van gebruiksobjecten die specifiek in deze omstandigheden van nut zijn. Door gebruik te maken van een parodie op het winkel-format Tel Sell, wordt een vorm toegeëigend als artistiek medium die in de huidige tijd minder verdacht is dan bijvoorbeeld de expositieruimte.

Zo vangt Veldkamp de meest bekende vormen van interactie tussen publiek en (commerciële) winkels, zoals televisiereclame, folders of kortingsacties en buit deze vervolgens uit voor artistieke doeleinden die niet alleen binnen RUIS, maar overal in Nijmegen op zullen duiken.

Inklappen ⭡

Een vliegtuigvleugel die net boven het water uitpiept, alsof het ‘lichaam’ van het voertuig tijdens of na de landing onderwater is geraakt. Een exacte replica van metrostation uit de randstad, maar dan te midden van een weiland in het plaatsje Okkenbroek. De kunst van Willem de Haan roept een moment van absurditeit, vervreemding en verwarring op. Het zijn soortgelijke momenten die aan elke goede grap voorafgaan. Ze creëren een verwachting van een verhelderende clou, maar deze verwachting wordt niet ingelost door De Haan. Zo fungeren zijn kunstwerken als een hommage aan de soms al verwarrende momenten en situaties in het dagelijks leven. En die hommages zijn dan precies net zo verwarrend, want: een goed eerbetoon verklaart het onderwerp niet, het versterkt het alleen maar.

Het zijn vaak enorme, absurdistische sculpturen. Maar niet het formaat van het werk is de rode draad binnen zijn kunstenaarschap. Het is de suggestie als medium die zijn praktijk bindt. Het werk van De Haan functioneert als een klein detail van een vele malen groter scenario. Hoe de rest van dat scenario er uit ziet kan de toeschouwer zelf invullen. +1 is een toevoeging, een extra ingrediënt. Hoe de rest van het gerecht er precies uit ziet, dat bepaal jij.

RUIS presenteert: +1. Een van de kleinste kunstruimtes van Nederland toont de allereerste Europese overzichtstentoonstelling van de Rotterdamse kunstenaar Willem de Haan. Een overzicht van wonderbaarlijke ideeën en spontane sculpturen die de afgelopen maand zijn ontstaan in het brein van De Haan, en meer.

Inklappen ⭡

Ian Skirvin houdt van systemen, en dan met name de mislukking daarvan. Binnen zijn kunstenaarspraktijk is het noodzakelijk dat er altijd iets niet klopt, vervreemd is, vragen stelt.

Het gaat de kunstenaar om de identiteit van het onbeschrijfelijke. Daarvoor gebruikt hij vaak materiaal dat iedereen kent maar vervolgens een nieuwe gedaante krijgt. Hij vervormt de objecten tot een amorfe vorm. Zo wordt een nachtlampje een sculptuur van polyester, een gesmolten vergiet een helm en een bankstel een niet meer her te definiëren beeld waarvoor enkel het materiaal van het meubel is gebruikt.

Binnen ruimtes werkt Skirvin vanuit de geschiedenis, of het verhalende van de plek. Zo maakte hij bij TAC in Eindhoven een historische opgraving van het materiaal van de vorige tentoonstelling die hij in een afvalcontainer achter het pand vond.

Voordat RUIS zich vestigde aan de Hertogstraat fungeerde het pand bijna 100 jaar als kapsalon. Het is een gegeven waar Skirvin nieuw werk voor maakte. Is het een crime scene? Een opgraving? Of een ontoerekeningsvatbare poging tot onzichtbare zaken?

Inklappen ⭡

Liedeke Taen ziet schoonheid in alledaagse dingen die de meeste mensen liever op straat zouden laten liggen. Zo vangt een leeggelopen ballon, een uitgedrukte peuk of een weggetrapte milkshakebeker al struinend op straat haar blik. Het zijn objecten zonder emotie die Taen tegenkomt en meeneemt naar haar atelier, waar ze de objecten vervolgens een karakter weet te geven. Door ze uit te vergroten, te vertalen naar ander materiaal en titels te geven probeert ze de lelijkheid van deze objecten letterlijk dragelijk te maken. Zoals haar regenpijp van keramiek, getiteld: ‘Longing for some water’, in de poging dergelijke objecten zonder waarde betekenis te geven en een verhaal te laten vertellen.

Het toekennen van betekenis begint vaak in een transformatie van het object naar keramiek. Daarna mag het werk nog een lang proces in verschillende lagen van uiteenlopende media ondergaan. Van fotografie tot het verwerken van het beeld naar een zeefdruk. Laag over laag, over laag.

A sad love story is geen triest verhaal over een nare break-up met veel liefdesverdriet, maar een ode aan het betekenis vinden in de alledaagse, ‘nietzige’ en kleine dingen om ons heen.

——–

Liedeke Taen studeerde in 2019 af aan BEAR ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem met een installatie van keramisch werk en zeefdrukken. Bij RUIS onderzoekt zij momenteel hoe de gelaagdheid in haar kunstpraktijk vertaalt kan worden tot de tentoonstellingsruimte. De tentoonstelling ‘A sad love story’ is onderdeel van het Young Art Weekend waarin zes hedendaagse kunstinstellingen in Nijmegen de handen ineen slaan en gezamenlijk de deuren openen voor net afgestudeerd talent.

Young Art Weekend is een samenwerking tussen Galerie Bart, Extrapool, Expoplu, Derde Wal, Singular Art & RUIS.

Inklappen ⭡

Inklappen ⭡

Afgelopen programmajaar maakte RUIS 6 tentoonstellingen met 16 kunstenaars, werkte samen met verschillende organisaties zoals Qtopia Queer Arts Festival, Go Short – International Short Film Festival Nijmegen, Nijmeegse Kunstnacht en Kunstpodium T, en ontving meer dan 1500 kunstkijkers. Het is tijd voor vakantie!

Komende zomer zijn de deuren van RUIS gesloten, en werken we aan een nieuw programma vol shows met goeie kunst en fijne samenwerkingen. Je kunt dus niet naar binnen, máár het is zeker de moeite waard om door de ruit te komen gluren om de kunst van Anan Striker te bekijken.

Een zeer blauwe windowshow met een duikende voetballer, de ondergaande zon en een blauw geslagen oog. Dus: nog ééntje dan. 26 juli, van 20:00-23:00. Anan flipt cassettes, wees welkom.

Inklappen ⭡

Within this collaboration the group found common ground in the feeling of fluidity of the contemporary world we live in. We feel like having sand in our hands while roaming the desert; things are rarely what and how they seem to be, in real life as well as in the depictions we present of it. There’s a shared need to explore new ways of looking at these representations, figuring out what they stand for. Whether they are a valuable projection in the time to come, or rather a document of how we want things to be right now, in one format or another we all see ourselves as indirect activists, trying to mirror the developments in this world, and highlight aspects that are worth a second thought.

Apprentice Master expo #9: Give Me Something To Hold On To
is the ninth exhibition of the eleventh season of the Apprentice Master project. During this exhibition, the apprentices Esther Schaminée, Adam Grainger, Karin Hansmann and Lilian Anneloes Klasens will be exhibiting together with master Thomas Kuijpers.

Inklappen ⭡

Het is 1915 wanneer dertien vissers uit het streng gereformeerde dorpje Katwijk voor een lange periode naar zee vertrekken. Na enkele weken van wal wordt één van de bemanningsleden overvallen door een religieus visioen: een boodschap van God die hem wijst naar het geluk. De visser overtuigt de rest van de bemanning op het schip om van koers te veranderen en naar Jeruzalem te varen. Na verloop van tijd volgen er conflicten tussen de vissers. Bij sommige van hen verandert geloof in waanzin, anderen worden achterdochtig. De spanningen op het schip lopen zo hoog op dat drie bemanningsleden worden gedood, het schip wordt later stuurloos op zee gevonden.

Sandra Heemskerk (1989) is geboren in Katwijk. Het bovenstaande, waargebeurde verhaal was aanleiding voor een serie werken. Op een associatieve manier maakt Heemskerk tekeningen, muurschilderingen en video installaties waarin zij zowel de thematiek van het verhaal van de vissers als autobiografische aspecten laat samen komen. De vissers belichamen het verlangen naar het ultieme, de waarheid, een godheid en geluk. Maar tijdens deze zoektocht ligt waanzin onvermijdelijk op de loer. Heemskerk verkent met haar installatie de grens tussen religie en manie. Hoe verhouden we ons tot de werkelijkheid? En wanneer wordt zij aan het wankelen gebracht? In RUIS toont Heemskerk een videoinstallatie waarin zij deze vragen op een speelse manier onderzoekt.

Gecureerd door Emma Agterberg

Inklappen ⭡

In de levendige werken van Simone Albers (Nijmegen, 1990) vormt de evolutie van de kosmos het constante uitgangspunt. Zoals een bevroren moment van krioelende patronen in felle kleuren: alsof je als toeschouwer door een microscoop kijkt. Vanuit natuurwetenschappelijk onderzoek en filosofische theorieën analyseert ze de waarneembare wereld. Welke mechanismes gaan schuil achter hetgeen dat wij als vanzelfsprekend ervaren? Haar werken zijn vertalingen van deze zoektocht, waarin telkens andere facetten worden benaderd.

Het werk heeft een collageachtig karakter, waarin elk onderdeel een eigen entiteit kent maar tegelijkertijd een bouwsteen vormt van een groter systeem. Met dit gegeven heeft Albers óók de ruimte van RUIS onder de loep genomen. De werken gaan een directe relatie met zowel elkaar, als met de ruimte aan. Hierdoor worden de grenzen van de individuele werken opnieuw bevraagd en bepaald. SUBSTANCE: waar werk en de ruimte in elkaar overvloeit.

Inklappen ⭡

Prints op vastgelopen papier waar overheen is getekend, collages bestaande uit eerder gebruikt materiaal, een foto van een foto van een opstelling in zijn atelier. Het zijn samengeperste overblijfselen van performances en albums die Kasper van Moll maakt onder de noemer van zijn label Broken Toaster Records. Performances die tijdelijk zijn. Albums die alleen in de virtuele wereld bestaan. Beelden uit het verleden die zich nu een weg banen naar de fysieke wereld in de vorm van prints en wandobjecten. Uit het drassige en vruchtbare moeras dat Broken Toaster Records heet, wordt de dikke turf gewonnen die zich daar op de bodem heeft gevormd – en zal blijven vormen. Turf dat als beleg gebruikt wordt om de iconische boterham te besmeren.

Kasper van Moll neemt het (culturele) fenomeen muziek als startpunt voor kunstproductie, vaak resulterend in tijdelijke, op maat gemaakte ‘bands’ die hij onder zijn label Broken Toaster Records releaset. Hij is geïnteresseerd in (sub)culturen in de muziek en hoe deze zich kunnen verhouden tot een hedendaagse kunstpraktijk. In Broken Toaster Records werkt hij samen met kunstenaars Ide André en Jelle Slof, die hierin een rol vervullen van zowel medespeler als materiaal.

Inklappen ⭡

Is it possible for a human to become Spider-Man?

Yes. It is possible.
There are four certain ways that can make us improve our abilities.

1. Stay mentally healthy.
2. Think of the cause that you want to fight for.
3. Create a costume and name.
4. Be brave.

‘How to become Spider-Man’ is een gezamenlijke zoektocht van kunstenaars Niko Riedinger, Peer Vink en de nu nog hagelwitte tentoonstellingsruimte RUIS, naar het representeren van dat waar je al langere tijd over gemijmerd hebt: een droom die je najaagt, de persoon die je verlangt te zijn, het gedachtegoed dat je na wilt leven. Een pad dat niet rechtlijnig te bewandelen is, maar bochten, teleurstellingen en fikse schaafwonden kent: de belichaming van het prototype dat je wenst te zijn.

Niko Riedinger (1986) en Peer Vink (1990) studeerden beiden af aan Fine Art AKV St. Joost in Den Bosch. Het werk van Niko Riedinger ontstaat vanuit interesse voor de systematisering in ons dagelijks leven. Peer Vink schildert, tekent en maakt sculpturen van voorwerpen om hem heen. Van geabstraheerde kippenpoten tot racefiets zonnebrilletjes op doek.

Inklappen ⭡

A Collective Act is een collectieve tentoonstelling waarin solidariteit en het tonen van een divers en rijk kunstveld centraal staat. In A Collective Act dient het format van een tentoonstelling niet als doel, maar als middel om een aantal aan Expoplu verwante hedendaagse kunstorganisaties uit Nijmegen bij elkaar te brengen.

Voor de tentoonstelling selecteren zes hedendaagse kunst partijen uit Nijmegen één of meerdere kunstenaars die het karakter en waarde van de deelnemende organisaties representeren. Zodoende wordt de diversiteit en waarde van deze hedendaagse kunstinitiatieven zichtbaar. Tegelijkertijd ontstaat er ook een tentoonstelling die bestaat uit verschillende kunstvormen, diverse stemmen en een van elkaar afwijkende esthetiek.

De deelnemende partijen en kunstenaars zijn:
EXTRAPOOL: Pim Steinmann, Griet Menschaert
Expoplu: Roman Ronny Rozenberg
Derde Wal: Rosalie van Oorschot
Galerie Bart Nijmegen: Isabelle Wenzel
RUIS: Mireille Tap
White Suit Projections: Danielle Liebeskind

Inklappen ⭡