Dear artwork tales:
Dear Substance XII,
Jasper Tork schrijft brieven naar kunstwerken. Iedere tentoonstelling licht hij een kunstwerk uit dat hem op is gevallen in de vorm van een brief vol vragen, observeringen, complimenten of opmerkingen. Soms sympathiek, soms arrogant.
Dear Substance XII,
wat gaat er toch allemaal in jou om. Of misschien praat het makkelijker jou te vragen wat er allemaal niet in jou omgaat. Wat gaat er toch allemaal wel niet in jou om. Wat een eindeloze vraag zonder antwoord. Waar draait het dan om, wat doet er in jouw wereld nou de ronde? Er is zo veel te kijken, maar ik zie zo weinig. Er is zo veel te zien, dat ik niet meer zie waar ik kijken kan. Alsof ik in het midden zit, rechts kijk en daardoor links niets zie. Een door totale overgave overweldigende belevenis, als ware het een ruimtereis. Een reis door de ruimte, maar dan van links naar rechts en dan van rechts weer terug. Toch eens goed kunnen zien of dat ene stukje nou uit lijkt te steken of is het nou echt in de ruimte. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de reis van achter naar voren, samen met een stapje links en rechts. Niet in een blik te vatten, dat blijkt. Maar duizelt het jou niet voor de ogen op het moment dat jij de enige constante in de ruimte blijkt te zijn, en alles en iedereen maar zo wat voor jou heen en weer deint. Gaat het licht bij jou dan niet op een geven moment uit, als men voor de zoveelste maal is langs komen tollen. Dat kan ik mij toch goed voorstellen, maar ik ben jou niet, en jij bent alles, behalve mij, dat scheelt.